Τρίτη 10 Ιουνίου 2025

Ambassador Robert W. Peck received Lifetime Achievement Award from the Hellenic Heritage Foundation (HHF)

 


Ambassador Robert W. Peck received Lifetime Achievement Award from the Hellenic Heritage Foundation (HHF)

 

Justine Frangouli-Argyris

The Hellenic Heritage Foundation (HHF) Annual Gala is a major celebration that recognizes distinguished Canadians of Hellenic descent or Philhellenes for their outstanding contributions and this year;s honorees were ambassador Robert W. Peck,  Dr. John Floras and Paralympian Marissa Papaconstantinou

The Hellenic Heritage Foundation (HHF) Annual Gala has been a cornerstone event for over 27 years, celebrating and preserving Hellenic culture, language, and education in Canada. Since its inception, the Gala has served as the largest fundraising event for the foundation, supporting a wide range of initiatives, including student study abroad scholarships, Greek language school textbook grants, teacher training programs, Greek theater, dance, and music productions.

The Gala is not just about fundraising—it’s also a moment to honor distinguished individuals who have made significant contributions to the community and to celebrate the achievements of the HHF throughout the year. Over the years, it has featured renowned speakers, entertainers, and cultural performances, making it a highly anticipated event in the Greek-Canadian community.

This year’s Recognition Award Recipients who were honoured at the 2025 HHF Annual Gala – Blue & White Ball,  on Saturday, June 7th at the Universal Eventspace were the following:



 HHF Lifetime Achievement Award - Robert W. Peck

 Robert W. Peck, a committed Philhellene, dedicated much of his diplomatic career to fostering closer Canada-Greece ties and attributes much of his success to the unwavering support of his Greek-Canadian partner, Maria Pantazi Peck.

 He served twice at the Canadian Embassy in Athens: first as Counsellor and later as Ambassador to Greece and Cyprus. During his term in Greece, Robert spearheaded key agreements between Canada and Greece, launched a Canadian Embassy education resource center and a Greek graduate alumni network. His role in Canada’s artistic presence at Thessaloniki, Cultural Capital of Europe 1997, earned him a Canadian Foreign Minister's Citation. The Greek State honoured his diplomatic achievements in 1998 with an appointment as "Grand Commander of the Order of the Phoenix".

 Post diplomacy, Robert has served on the boards of Energean PLC, the Ottawa Symphony Orchestra and led major fundraising campaigns, notably to renovate the new Canadian Institute in Greece (CIG). Robert also serves on the board of the Michaëlle Jean Foundation, a legacy of Canada's 27th Governor General, which supports youth empowerment, diversity and inclusion and continues to mentor young professionals in both Canada and Greece.

 To date, Robert remains committed to deepening Canada-Greece ties through his active leadership in both the annual Toronto Economic Forum and The Hellenic Initiative Canada. In 2024, he chaired the organizing committee of the Toronto event honoring Prime Minister Mitsotakis and is an active supporter of the Greek International Film Festival Tour (GIFFT).

 HHF Lifetime Achievement Award – Dr. John Floras

 Dr. John Floras is a Professor of Medicine at the University of Toronto, and a Senior Scientist of the Toronto General Research Institute.

 After graduating in Medicine from Toronto, he became the first cardiologist of Greek descent in Toronto. In 1985, he established the first cardiovascular laboratory in Canada and subsequently, served as Head of Cardiology at Mount Sinai Hospital.

 John has devoted considerable effort to mentoring colleagues and supporting early career investigators.  After serving as President of the Canadian Hypertension Society, he deployed its endowment to build research capacity in this discipline.   From 2009-2015 he Chaired the Board of The Banting Research Foundation, Canada’s oldest medical grant agency. 

 Often recognized as a leader in his field, Dr. Floras has published over 300 articles in influential journals and the first book focused on sleep apnea and cardiovascular disease.  He has delivered over 350 invited lectures and seminars world-wide and his research has been recognized by awards from Canadian, American and International societies.

In 2006 he was appointed an Archon of the Greek Orthodox Church by the Ecumenical Patriarch Bartholomew I and in 2013, he was honoured by the Hellenic Cardiological Society for a lifetime of service to the Science of Medicine.

 HHF Outstanding Achievement Under 40 Award – Marissa Papaconstantinou

 Marissa Papaconstantinou is a three-time Paralympian, two-time World medalist and Canadian Record holder in the sport of track and field. Being born without a right foot, her differences never stopped her from what she wanted to achieve in life. At just 16 years old she made her first Paralympic team, and won a bronze medal by her second appearance at the 2020 Tokyo Paralympic games in the women’s T64 100m.

 Through a lot of success, failure and experiences within the high-performance sport landscape, Marissa has learned many lessons and tools that have gotten her to where she is today. She is an avid role model and trailblazer for the disability community being the first female Canadian para-athlete to be signed and sponsored by Nike.

 Being a graduate from Toronto Metropolitan University's Sport Media Program, she has aspirations of being an on-air broadcaster. Marissa hopes to continue to grow para sport through influence in the media and help demonstrate that people with disabilities can achieve remarkable goals in pursuit of excellence. Through her public speaking, she shares with others that regardless of your difference or struggle, you can achieve anything you set your mind to with resilience and perseverance.

 The Hellenic Heritage Foundation launched the HHF Recognition Awards with the goal of recognizing and celebrating distinguished Canadians of Hellenic descent or Philhellenes who have made an outstanding contribution to Canadian society and to the Greek-Canadian community at large.

 

 

Τρίτη 27 Μαΐου 2025

Σπουδαγμένος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο ο Αλεκάκης!

 Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη


Ο θείος Αλέκος και η θεία Μιμίκα σύντομα αναχώρησαν για το Εδιμβούργο της Σκωτίας όπου εκείνος θα έκανε μεταπτυχιακό στην Παιδαγωγική Επιστήμη. Η Μίμίκα τον ακολούθησε εγκαταλείποντας την δική της εργασία που ήταν δασκάλα σε Χριστιανικό ιδιωτικό σχολείο.

Εμείς ήμασταν πολύ περήφανοι ομοθημαδόν ως οικογένεια που είχαμε ένα τόσο μορφωμένο θείο και μια Αθηναία κομψότατη θεία, που εκεί έμαθε να ντύνεται με τις καρό σκωτσέζικες φούστες της και την χρυσή παραμάνα να καρφώνει το ύφασμα.

Ο θείος Αλέκος και η θεία Μιμίμα μας επισκέπτονταν κάθε καλοκαίρι στη Λευκάδα και μας έφερναν σκωτσέζικα δώρα. Από ένα κασμιρένιο μαύρο κασκόλ για τον πατερούλη, τον παππού παπα-Κώστα και τον θείο παπα-Νίκο (να το φορούν στους εσπερινούς τις κρύες νύχτες του χειμώνα ή στα σαραντάρια που έβρεχε ολημερίς κι οληνυχτίς) και στη μαμά μου μια κούπα ποσρελάνινη Johnson n Johnson.

Κι εμείς ήμασταν χαρούμενα επαρχιωτάκια, περήφανα που ο μορφωμένος και κοσμογυρισμένος θείος Αλέκος με την καλοβαλμένη θεία Μιμίκα μας σκεφτόνταν και μας αγαπούσαν τόσο.

Εκεί στη Σκωτία-αν δεν απατώμαι- γεννήθηκε ο Κωστάκης τους και νομίζω ότι με αφορμή τα βαφτίσια του επιτέλους γνώρισα την Αθήνα. Η Αθήνα για μένα ήταν ένα όνειρο που το έζησα για πρώτη φορά τελειώνοντας το Δημοτικό και έμεινε στην παιδική μου μνήμη αλώβητο ως σήμερα που πλησιάζω τη δύση της ζωής μου.

Σε τρία χρόνια οι θείοι επέστρεψαν από τη Σκωτία και επειδή τότε υπήρχε η μεγάλη ανοικοδόμηση του 70, πάνω στο πατρικό οικόπεδο της θείας Μιμίκας,  έχτισαν επί αντιπαροχή μια πολυκατοικία που βρισκόταν στην πλατεία της Αγίας Παρασκευής, στο κεντρικότερο σημείο της. Στο μεταξύ, γεννήθηκε και η Εφούλα τους κι έτσι συμπλήρωσαν την όμορφη οικογένειά τους.

Σε αυτό το διαμέρισμα ρετιρέ με τα τεράστια μπακόνια από όπου έβλεπες τον Υμηττό περνούσαμε πολλά μεσημέρια της Κυριακής ως φοιτητές και προπάντων κατά τις επισκέψεις της μαμάς στην Αθήνα. Εκείνη έφερνε Λευκαδίτικη λαδόπιτα, απαγορευμένη για τις πολλές θερμίδες της, αλλά ήθελε να φιλέψει το Αλεκάκι της με το παραδοσιακό γλυκό που το έφτιαχνε τέλεια στη Λευκάδα.

Ο θεία Μιμίκα μας περίμενε για φαγητό με την περίφημη πίτσα της. Α! η θεία Μιμίκα μας έμαθε να τρώμε πίτσα και προπάντων εμένα που ήμουν αλλεργική με το τυρί. Αλλά η θεία Μίμίκα επέμενε να δοκιμάσω την πίτσα της διότι το τυρι γκούντας ήταν άοσμο και άγευστο. Κι έτσι έκτοτε τρώω τυρί μόνο σε πίτσα.

Ο θείος Αλέκος λογιότατος όπως ήταν, ολοκλήρωσε  και το διδακτορικό του στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και γενικά διάβαζε διαρκώς και έγραφε βιβλία επιστημονικά πάνω στην ψυχολογία των παιδιών και την παιδαγωγική επιστήμη.

Σιγά σιγά έγινε βοηθός καθηγητής και τελικά εξελέγη Καθηγητής Αναπτυξιακής Ψυχολογίας και Αγωγής στο Πανεπιστήμιο Κρήτης. Το συγγραφικό έργο του επικεντρώθηκε κυρίως στην Αναπτυξιακή Ψυχολογία και Αγωγή παιδιών και εφήβων, στις μεταβατικές φάσεις της σχολικής εκπαίδευσης, στον παιδικό αλτρουϊσμό, στην ερωτική αγωγή και στην ψυχολογία του προσώπου.

Εμείς όλο φτερουγίζαμε από την περηφάνεια ως οικογένεια που το ορφανό του παπα-Κώστα, ο βενιαμίν της οικογένειας Κακαβούλη ήταν σπουδαγμένος και είχε γίνει  ολόκληρος καθηγητής Πανεπιστημίου. Εκείνος σεμνός και ταπεινός σκυμμένος στα βιβλία του και στα γραπτά του συνέχιζε να αφιερώνει χρόνο στην μετάδοση της γνώσης του.

Από τις πιό όμορφες αναμνήσεις ήταν εκείνο το Πάσχα που ήρθε στο Μοντρεάλ με τη θεία Μιμίκα και επισκεφθήκαμε μαζί τη Νέα Υόρκη. Ο θείος Αλέκος θαύμαζε το μεγαλείο της Αμερικάνικης μητρόπολης και δεν πίστευε πως το ανθρώπινο μυαλό μπορούσε να συλλάβει και να πραγματοποιήσει τόσες παραλλαγές υπερμεγέθους αρχιτεκτονικής που όμως ήταν αρμονική για το θρυλικό Μανχάτταν. Ήταν συνεπαρμένος από το Αμερικάνικο θαύμα.

Ο θείος Αλέκος ενθουσιάσθηκε όταν εκδόθηκε το βιβλίο μου "Πετάει, Πετάει το Σύννεφο» το 2003 , βασισμένο στην πραγματική αυτοβιογραφία του πατέρα του παπα- Κώστα και βρέθηκε σε όλες τις παρουσιάσεις στο πλευρό μου ενθαρρύνοντάς με στο συγγραφικό μου έργο. Πολλές φορές αργότερα, παρόλο που ο ίδιος έγραφε πολύ δημοφιλή παιδαγωγικα βιβλία μου εμήνυε  συχνά πως θαύμαζε την μυθοπλαστική μου ικανότητα. Με θάυμαζε και τον θαύμαζα...Ή μάλλον τον θαύμαζα και ήταν το πνευματικό μου είδωλο.

Εκείνος συνέχισε τη συγγραφή επιστημονικών βιβλίων και ήρθε η στιγμή όπου έγραψε το βιβλίο  της μεγάλης και λαμπρής οικογενειας του παπα-Κώστα Κακαβούλη καθώς και της οικογένειας Τρελοπούλου, που ήταν η εξ αγχιστείας οικογένεια της θείας Μιμίκας. Ηταν χαρούμενος που μπορούσε να συγκεντρώσει τα ανήψια του και να τους αφηγηθεί τη διαδρομή της οικογένειας όχι μόνο της δικής του αλλά και της λατρεμένης γυναίκας και συνοδοιπόρου του.

Μα μπήκαν χρόνοι δίσεκτοι και μήνες οργισμένοι...


 

 

Τρίτη 20 Μαΐου 2025

Έφυγε ο Αλέξανδρος Κακαβούλης, η Φροσύνη, η Μαριώ και η Παρασκευή ξανάσμιξαν με τον Αλεκάκη τους...

 



 Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

Ο Θείος Αλέκος Κακαβούλης έφυγε πλήρης ημερών πριν από 40 μέρες. Ο θείος Αλέκος ανελήφθη στους ουρανούς αποχαιρετώντας την μεγάλη του οικογένεια, παιδιά, εγγόνια και ανήψια από το κρεβάτι του νοσοκομείου όπου είχε εισαχθεί την προηγούμενη μέρα. Είχε κανονίσει ένα μεγάλο παρτυ όπως κάθε χρόνο στην Αγία Παρασκευή, προσκαλώντας τα παιδιά και τα εγγόνια των αδερφιών του από το Κακαβουλέικο. Επέμενε να γίνει αυτό το πάρτυ κι ας βρισκόταν στο νοσοκομείο, επέμενε να γίνει αυτό το πάρτυ μετά το Πάσχα κι ας μην βρισκόμασταν εμείς στην Αθήνα.

Κι ενώ είχαν έρθει όλοι, από Λευκάδα, Αθήνα,  ακόμη και από την Κεφαλλονιά, εγγόνια , δισέγγονα τρισέγγονα του παπα Κώστα Κακαβούλη, ο τελευταίος Κακαβούλης αυτού του γένους, ο Αλέξανδρος Κακαβούλης,   τους χαιρέτησε μέσα από κάμερα από το νοσοκομείο όπου βρισκόταν. Και χάρηκε που τους είδε και τους έδωσε την ευχή του.

Κι εκείνο το βράδυ ενώ παιδιά, εγγόνια και δισέγγονα γλεντούσαν ακούστηκε ένα φρού φρού και ήταν η ψυχή του θείου Αλέκου που φτερούγισε στον ουρανό. Εφυγε ανάλαφρος και δικαιωμένος που θωρακίσθηκε μια ολόκληρη ζωή μέσα στην οικογένεια του Κακαβουλέικου.

Απόντες εν ουρανώ ήταν ο πρωτοεγγονός του παπα Κώστα Κακαβούλη, ο Κώστας Σκληρός, η Πεταλούδα μου, η Ντίνα Κακαβούλη, η Λιτσούλα Κακαβούλη  και ο Κωστάκης Κακαβούλης. Οι άλλοι έδωσαν το παρόν με κάποιο τρόπο, κάθε οικογένεια είχε στείλει τους αντιπροσώπους της.

Αντιγράφω από το βιογραφικό μυθιστόρημα γύρω από τη ζωή του παππού μου παπα-Κωστα Κακαβούλη ΠΕΤΑΕΙ ΠΕΤΑΕΙ ΤΟ ΣΥΝΝΕΦΟ μια σκηνή όμοια με αυτήν της φυγής του θείου Αλέκου:

« Προσευχήθηκε γονατιστός ο παπα-Κωστάγγελος καταθέτοντας όλες τις αγωνίες του για τα παιδιά και τα εγγόνια του. Ζήτησε απο το Θεό του να του χαρίσει δύναμη και ψυχραιμία για να αντιμετωπίσει όλα τα μελλούμενα που του επέφύλασσε η επόμενη μέρα. Ευτυχώς αυτή η δυνατή πίστη του χάριζε μια μοναδική στωικότητα και ελπίδα.

Κι όταν μετά απο ώρα τον πήρε ο ύπνος στην αγκαλιά του είδε ένα παρέξενο όνειρο: Πως πέταγε σε ένα λευκό σύννεφο μαζί με τον εγγονό του τον Κωστάκη. Κι όλο περνούσαν απο νέους τόπους, πρωτόγνωρους και γιορτινούς. Κι όλο αντίκρυζαν ανθρώπους γελαστούς και περίεργους, που τους κοιτούσαν απο κάτω με απορία. Εμοιαζαν οι δύο τους  σαν παιδιά σε τούτο το περίεργο ταξίδι!

-Είδες παπού; Πετάει το σύννεφο, αρκεί να το πιστέψεις! Του Είπε ψυθυρίζοντας  στ’ αυτί του ο Κωστάκης...»

Ο θείος Αλέκος γεννήθηκε τα δύσκολα προκατοχικά χρόνια και ήταν το όγδοο παιδί του θρυλικού παππού μου παπα-Κώστα Κακαβούλη και της Κωσταντίας Σαββίνου. Οι αριστεροί ανάρτες το 1945 -θαρρώ- σκότωσαν τη γυναίκα του παπά Κώστα στο Σύβρο κι έμειναν ορφανά τα 8 παιδιά . Ο Αλέκος ήταν μόνον 8 χρονών. Έμεινε ορφανός και τον μεγάλωσαν τα αδέρφια του και η θειά Κατερίνα, αδερφή της γιαγιάς μας.

Ο Αλεκάκης ήταν ήσυχος και μελετηρός. Του άρεσαν τα γράμματα, του άρεσε η μάθηση. ‘Εβλεπε τη Βασιλική όπου μεγάλωνε με τα αδέρφια του και το Σύβρο, σαν μικρές τελείες στο μεγάλο χάρτη της ανθρωπότητας. Κι όταν ο παπα-Κώστας μεταφέρθηκε από τον Δεσπότη Δωρόθεο στη Λευκάδα τότε ο Αλέκος συνέχισε στο Γυμνάσιο εκεί με τον αδελφό του το Νίκο κακαβούλη (αργότερα παπα-Νίκο Κακαβούλη).

Εκεί στο δεσποτικό η μαμά μου ήταν βοηθός της νονάς Ιουστίνης, αδελφής του Μητροπολίτου Δωρόθεου και τα δύο αγόρια, ο Αλέκος και ο Νίκος, φοιτούσαν στο Γυμνάσιο Αρρένων Λευκάδας.Έγιναν βοηθοί του Δεσπότη, του κρατούσαν την ποιμαντορική ράβδο, του μετέφεραν τα άμφιά του στη μικρή δερμάτινη βαλίτσα και τα βράδυα του έπλεναν τα πόδια πριν κοιμηθεί γιατί ήταν μεγάλος και κουρασμένος από τα χρόνια και τους αγώνες του.

Ο Νίκος φοίτησε στην Ανωτέρα Εκκλησιαστική Σχολή της Πάτρας με τον πατερούλη μου αλλά ο θείος Αλέκος μπήκε στην Μαράσλειο Ακαδημία κι έγινε δάσκαλος. Εγινε η υπερηφάνεια της οικογένειας, καθώς δεν σταμάτησε στο δασκαλίκι αλλά συνεχώς έκανε μετεκπαιδεύσεις και σεμινάρια κι όλο προόδευε στον τομέα του. ¨Ωσπου γνώρισε την Μιμίκα, την Αγάπη της ζωής του. Ψηλή, μελαχροινή η Μιμίκα Τρελοπούλου , με καταγωγή από την Μικρά Ασία κατοικούσε με την μητέρα της σε μια μονοκατοικία στο κέντρο της Αγίας Παρασκευής. Ακόμη θυμάμαι το λαμπρό γάμο τους στην εκκλησία της Αγίας Παρασκευής , θυμάμαι πως είχαν πάει η μαμά κι ο Αποστολάκης κι εγώ έμεινα πίσω να κλαίω που δεν με πήραν.

Όταν το νιόπαντρο ζευγάρι ήρθε στη Λευκάδα να γνωρίσει την οικογένεια Κακαβούλη με όλη την οικογένεια Τρελοπούλου , τότε εμείς σαν παιδάκια αντιληφθήκαμε τι θα πεί Αθηναϊκή κομψότητα. Ήρθαν με τα ταγεράκια και τις γόβες τους, ενώ οι Λευκαδίτισσες φορούσαν φουστόμπλουζες και οι μαμάδες μας ήταν ντυμένες με  την καθημερινή Λευκαδίτικη φορεσιά. Φάνταζαν πολύ εξωτικές στα παιδικά μου μάτια και εγώ μέσα μου ήθελα να γίνω σαν τη θεία Μιμίκα.

Η θεία Μιμίκα φόρεσε την νυφιάτικη φορεσιά της Λευκάδας και φωτογραφήθηκε νιόπαντρη με τον Αλέκο της και όλοι τους χειροκροτήσαμε . Και νοικιάσαμε διάφορα ταξί και κάναμε όλοι μαζί το γύρο της Λευκάδας καταλήγοντας στο πατρικό του Σύβρου όπου η θειά Κατερίνα περίμενε το ζευγάρι να το ταϊσει μέλι και ζάχαρη στο Μπαγανάτο...

Η συνέχεια... στο επόμενο τεύχος

 













 

Έφυγε ο Αλέξανδρος Κακαβούλης, η Φροσύνη, η Μαριώ, η Παρασκευή ξανάσμιξαν με τον Αλεκάκη τους...

 

Παπακώστας όταν χειροτονήθηκε, αριστερά του η παπαδιά με τον Αλέκο στην αγκαλιά της, το μικρό αγόρι μπροστά ο Μήτσος, το πρώτο κορίτσι η Παρασκευή, το δεύτερο η Μαρία και πίσω ο Ανδρέας. Τα δύο πρόσωπα στο πίσω πλάνο της οικογενείας είναι άγνωστα.


Κι εδώ το Τζουστινάκι χαρωπό ανάμεσα στις επισκέπτριες Καψοκεφαλίτσες μετά το γάμο Αλέκου-Μιμίκας



 

Ο Θείος Αλέκος Κακαβούλης έφυγε πλήρης ημερών πριν από 40 μέρες. Ο θείος Αλέκος ανελήφθη στους ουρανούς αποχαιρετώντας την μεγάλη του οικογένεια, παιδιά, εγγόνια και ανήψια από το κρεβάτι του νοσοκομείου όπου είχε εισαχθεί την προηγούμενη μέρα. Είχε κανονίσει ένα μεγάλο παρτυ όπως κάθε χρόνο στην Αγία Παρασκευή, προσκαλώντας τα παιδιά και τα εγγόνια των αδερφιών του από το Κακαβουλέικο. Επέμενε να γίνει αυτό το πάρτυ κι ας βρισκόταν στο νοσοκομείο, επέμενε να γίνει αυτό το πάρτυ μετά το Πάσχα κι ας μην βρισκόμασταν εμείς στην Αθήνα.

Κι ενώ είχαν έρθει όλοι, από Λευκάδα, Αθήνα,  ακόμη και από την Κεφαλλονιά, εγγόνια , δισέγγονα τρισέγγονα του παπα Κώστα Κακαβούλη, ο τελευταίος Κακαβούλης αυτού του γένους, ο Αλέξανδρος Κακαβούλης,   τους χαιρέτησε μέσα από κάμερα από το νοσοκομείο όπου βρισκόταν. Και χάρηκε που τους είδε και τους έδωσε την ευχή του.

Κι εκείνο το βράδυ ενώ παιδιά, εγγόνια και δισέγγονα γλεντούσαν ακούστηκε ένα φρού φρού και ήταν η ψυχή του θείου Αλέκου που φτερούγισε στον ουρανό. Εφυγε ανάλαφρος και δικαιωμένος που θωρακίσθηκε μια ολόκληρη ζωή μέσα στην οικογένεια του Κακαβουλέικου.

Απόντες εν ουρανώ ήταν ο πρωτοεγγονός του παπα Κώστα Κακαβούλη, ο Κώστας Σκληρός, η Πεταλούδα μου, η Ντίνα κακαβούλη και ο Κωστάκης Κακαβούλης. Οι άλλοι έδωσαν το παρόν με κάποιο τρόπο, κέθε οικογένεια είχε στείλει τους αντιπροσώπους της.

Αντιγράφω από το βιογραφικό μυθιστόρημα γύρω από τη ζωή του παππού μου παπα-Κωστα Κακαβούλη ΠΕΤΑΕΙ ΠΕΤΑΕΙ ΤΟ ΣΥΝΝΕΦΟ μια σκηνή όμοια με αυτήν της φυγής του θείου Αλέκου:

« Προσευχήθηκε γονατιστός ο παπα-Κωστάγγελος καταθέτοντας όλες τις αγωνίες του για τα παιδιά και τα εγγόνια του. Ζήτησε απο το Θεό του να του χαρίσει δύναμη και ψυχραιμία για να αντιμετωπίσει όλα τα μελλούμενα που του επέφύλασσε η επόμενη μέρα. Ευτυχώς αυτή η δυνατή πίστη του χάριζε μια μοναδική στωικότητα και ελπίδα.

Κι όταν μετά απο ώρα τον πήρε ο ύπνος στην αγκαλιά του είδε ένα παρέξενο όνειρο: Πως πέταγε σε ένα λευκό σύννεφο μαζί με τον εγγονό του τον Κωστάκη. Κι όλο περνούσαν απο νέους τόπους, πρωτόγνωρους και γιορτινούς. Κι όλο αντίκρυζαν ανθρώπους γελαστούς και περίεργους, που τους κοιτούσαν απο κάτω με απορία. Εμοιαζαν οι δύο τους  σαν παιδιά σε τούτο το περίεργο ταξίδι!

-Είδες παπού; Πετάει το σύννεφο, αρκεί να το πιστέψεις! Του Είπε ψυθυρίζοντας  στ’ αυτί του ο Κωστάκης...»

Ο θείος Αλέκος γεννήθηκε τα δύσκολα προκατοχικά χρόνια και ήταν το όγδοο παιδί του θρυλικού παππού μου παπα-Κώστα Κακαβούλη και της Κωσταντίας Σαββίνου. Οι αριστεροί ανάρτες το 1945 -θαρρώ- σκότωσαν τη γυναίκα του παπά Κώστα στο Σύβρο κι έμειναν ορφανά τα 8 παιδιά . Ο Αλέκος ήταν μόνον 8 χρονών. Έμεινε ορφανός και τον μεγάλωσαν τα αδέρφια του και η θειά Κατερίνα, αδερφή της γιαγιάς μας.

Ο Αλεκάκης ήταν ήσυχος και μελετηρός. Του άρεσαν τα γράμματα, του άρεσε η μάθηση. ‘Εβλεπε τη Βασιλική όπου μεγάλωνε με τα αδέρφια του και το Σύβρο, σαν μικρές τελείες στο μεγάλο χάρτη της ανθρωπότητας. Κι όταν ο παπα-Κώστας μεταφέρθηκε από τον Δεσπότη Δωρόθεο στη Λευκάδα τότε ο Αλέκος συνέχισε στο Γυμνάσιο εκεί με τον αδελφό του το Νίκο κακαβούλη (αργότερα παπα-Νίκο Κακαβούλη).

Εκεί στο δεσποτικό η μαμά μου ήταν βοηθός της νονάς Ιουστίνης, αδελφής του Μητροπολίτου Δωρόθεου και τα δύο αγόρια, ο Αλέκος και ο Νίκος, φοιτούσαν στο Γυμνάσιο Αρρένων Λευκάδας.Έγιναν βοηθοί του Δεσπότη, του κρατούσαν την ποιμαντορική ράβδο, του μετέφεραν τα άμφιά του στη μικρή δερμάτινη βαλίτσα και τα βράδυα του έπλεναν τα πόδια πριν κοιμηθεί γιατί ήταν μεγάλος και κουρασμένος από τα χρόνια και τους αγώνες του.

Ο Νίκος φοίτησε στην Ανωτέρα Εκκλησιαστική Σχολή της Πάτρας με τον πατερούλη μου αλλά ο θείος Αλέκος μπήκε στην Μαράσλειο Ακαδημία κι έγινε δάσκαλος. Εγινε η υπερηφάνεια της οικογένειας, καθώς δεν σταμάτησε στο δασκαλίκι αλλά συνεχώς έκανε μετεκπαιδεύσεις και σεμινάρια κι όλο προόδευε στον τομέα του. ¨Ωσπου γνώρισε την Μιμίκα, την Αγάπη της ζωής του. Ψηλή, μελαχροινή η Μιμίκα Τρελοπούλου , με καταγωγή από την Μικρά Ασία κατοικούσε με την μητέρα της σε μια μονοκατοικία στο κέντρο της Αγίας Παρασκευής. Ακόμη θυμάμαι το λαμπρό γάμο τους στην εκκλησία της Αγίας Παρασκευής , θυμάμαι πως είχαν πάει η μαμά κι ο Αποστολάκης κι εγώ έμεινα πίσω να κλαίω που δεν με πήραν.

Όταν το νιόπαντρο ζευγάρι ήρθε στη Λευκάδα να γνωρίσει την οικογένεια Κακαβούλη με όλη την οικογένεια Τρελοπούλου , τότε εμείς σαν παιδάκια αντιληφθήκαμε τι θα πεί Αθηναϊκή κομψότητα. Ήρθαν με τα ταγεράκια και τις γόβες τους, ενώ οι Λευκαδίτισσες φορούσαν φουστόμπλουζες και οι μαμάδες μας ήταν ντυμένες με  την καθημερινή Λευκαδίτικη φορεσιά. Φάνταζαν πολύ εξωτικές στα παιδικά μου μάτια και εγώ μέσα μου ήθελα να γίνω σαν τη θεία Μιμίκα.

Η θεία Μιμίκα φόρεσε την νυφιάτικη φορεσιά της Λευκάδας και φωτογραφήθηκε νιόπαντρη με τον Αλέκο της και όλοι τους χειροκροτήσαμε . Και νοικιάσαμε διάφορα ταξί και κάναμε όλοι μαζί το γύρο της Λευκάδας καταλήγοντας στο πατρικό του Σύβρου όπου η θειά Κατερίνα περίμενε το ζευγάρι να το ταϊσει μέλι και ζάχαρη στο Μπαγανάτο...

Η συνέχεια... στο επόμενο τεύχος